De dienaar van de schoonheid

De Keizer van het Verlies, De Koning van het Plagiaat en De Dienaar van de Schoonheid zijn opgevat als manifesten over kunst en de positie van de kunstenaar in de wereld, waarmee Jan Fabre meteen het artistieke credo voor zijn hele oeuvre opnieuw definieert: de keizer van het verlies is een kunstenaar-clown die nee durft zeggen tegen het systeem en hunkert naar het betere; de koning van het plagiaat is een kunstenaar-charlatan die de imitatie verdedigt als instrument van schoonheid en kwetsbaarheid om zichzelf en kunst te creëren; de dienaar van de schoonheid tenslotte, tracht zijn ultieme droom te realiseren door een staat van lichaamloosheid te bereiken en helemaal op te gaan in de dienstbaarheid van zijn meester, de Schoonheid.