< back to project page NOT ONCE.
Mikhail Baryshnikov, die in 1948 in Riga, Letland, werd geboren, wordt als een van de grootste dansers van onze tijd beschouwd. Na een eerste spectaculaire loopbaan bij het Kirov-ballet in Leningrad kwam hij in 1974 naar het westen en werd hij eerste solist bij het American Ballet Theatre (ABT) in New York City. In 1978 sloot hij zich aan bij het New York City Ballet, waar hij met George Balanchine en Jerome Robbins werkte. Een jaar later werd hij tot artistiek directeur van het ABT benoemd, waar hij in het volgende decennium een nieuwe generatie dansers en choreografen introduceerde. Van 1990 tot 2002 was Mikhail Baryshnikov directeur en danser van het White Oak Dance Project, dat hij samen met choreograaf Mark Morris stichtte. Als acteur verscheen hij vaak op en buiten Broadway op de planken, en ook in de televisie en de film. Hij werd genomineerd voor een Tony Award en een Drama Desk Award voor Metamorphosis en een Academy Award voor The Turning Point. In 2005 lanceerde hij in New York City het Baryshnikov Arts Center (BAC), een creatieve ruimte die multidisciplinaire artiesten uit heel de wereld steunt. Onder zijn vele bekroningen telt Mikhail Baryshnikov de Kennedy Center Honors, de National Medal of Arts, de Commonwealth Award, een Chubb Fellowship, de Jerome Robbins Award en de Vilcek Award. In 2010 werd hij verheven tot de rang van Officier van het Franse Légion d'Honneur en in 2017 ontving hij de prestigieuze Japanse Praemium Imperiale International Arts Award in Theatre/Film. Recent toerde hij met Brodsky/Baryshnikov, een solowerk voor theater, geregisseerd door de Letse regisseur Alvis Hermanis. Zijn huidige projecten omvatten een tweede theatervoorstelling met Hermanis getiteld The White Helicopter, een samenwerking met het New Riga Theatre dat in November 2019 in première ging en NOT ONCE., een kunstinstallatie met film in samenwerking met Jan Fabre en Phil Griffin.
Jan Fabre (Antwerpen, 1958) wordt als een van de meest vernieuwende en veelzijdige kunstenaars van zijn generatie beschouwd. In de voorbije 30 jaar heeft hij werken geproduceerd als beeldend kunstenaar, theatermaker en auteur. Eind jaren 1970 maakte de jonge Jan Fabre furore als performancekunstenaar. In 1982 deed hij met Het is theater zoals te verwachten en te voorzien was en twee jaar later met De macht der theaterlijke dwaasheden het Europese theaterbestel op zijn grondvesten daveren. Chaos en discipline, herhaling en waanzin, metamorfose en het anonieme zijn onmisbare ingrediënten van Fabres theater. Het lichaam in al zijn gedaanten is altijd het centrale voorwerp van zijn onderzoek geweest. Producties als Je suis sang, Angel of Death, Quando l’uomo principale è una donna, Orgy of Tolerance, Preparatio Mortis en Prometheus-Landschap II hebben Fabre internationale bekendheid opgeleverd. In 2005 was Jan Fabre artiste associé van het Festival van Avignon. Hij creëerde Histoire des Larmes voor het Cour d'Honneur, waar hij in 2001 al Je suis sang had opgevoerd, dat in 2005 werd hernomen. In 2007 creëerde Jan Fabre Requiem für eine Metamorphose voor de Felsenreitschule in Salzburg. Zijn laatste voorstellingen voor de grotere podia, het indrukwekkende Mount Olympus. To Glorify the Cult of Tragedy. A 24-hour Performance en Belgian Rules/Belgium Rules, hebben internationaal lof geoogst. Als auteur heeft hij verscheidene wereldwijd vertaalde teksten geschreven, waaronder We need heroes now, Another sleepy dusty delta day, Ik ben een fout, A tribe that's me, De koning van het plagiaat, Etant donnés... Voor Mount Olympus schreef hij verscheidene teksten over slaap en droom: Restanten.
Jan Fabre heeft in de loop der jaren ook een uitzonderlijk oeuvre als beeldend kunstenaar opgebouwd. Hij werd bij een groot publiek bekend met het kasteel Tivoli (1990), Heaven of Delight (2002) waarvoor hij het plafond van de Spiegelzaal van het Koninklijk Paleis in Brussel met juweelkevers bekleedde, en openluchtbeelden zoals De man die de wolken meet (1998), Searching for Utopia (2003) en Totem (2000-2004). Enkele van zijn recente veelbesproken tentoonstellingen: L’ange de la métamorphose (Louvre, Parijs 2008), From the Cellar to the Attic - From the Feet to the Brain (Kunsthaus Bregenz, 2008; Biënnale van Venetië, 2009), The Hour Blue (Kunsthistorische Museum Wenen, 2011), Hortus/Corpus (Kröller-Müller Museum Otterlo, 2011), Pietas (Biënnale van Venetië, 2011) en Stigmata. Actions and Performances 1976 – 2013 (MAXXI, Rome, 2013 en M HKA, Antwerpen, 2015). Jan Fabre was de eerste levende artiest die zijn werk voorstelde in het Parijse Louvre (L’Ange de la metamorphose, 2008). In 2016 nodigde het Hermitagemuseum in Sint-Petersburg hem uit om een grootschalige tentoonstelling te creëren. In hetzelfde jaar presenteerde hij Spiritual Guards op drie historische sites in Firenze. In 2018 presenteerde hij zijn onderzoek rond het brein in de Fondation Maeght en toonde hij een uitdagende selectie nieuwe en zelden geziene kunstwerken op Jan Fabre. Ecstasy & Oracles (Monreale – Agrigento, Sicilië). Recent presenteerde Fabre voor de 5ste Biënnale van Venetië (2019) een 9 meter hoge, gouden The Man who Measures the Clouds (Monument to the Measure of the Immeasurable) en de tentoonstelling Oro Rosso. Gold and coral sculptures, blood drawings te zien op verschillende locaties in Napels. Updates via www.angelos.be
Phil Griffin, geboren in 1964 in Wegberg Duitsland, studeerde af van Ballet Rambert in London als danser/choreograaf. Hij vervoegde het Troubleyngezelschap van Jan Fabre en toerde wereldwijd met de voorstelling Das Glas im Kopf wird vom Glas, The dance sections. Als artistiek directeur van MCA in Londen, maakte Griffin in opdracht films, muziekvideos en het album artwork voor vele artiesten waaronder C&C Music Factory, Mariah Carey, Destiny’s Child and Bobby Brown. Hij maakte fotografische portretten van belangrijke artiesten waaronder Amy Winehouse, Adele, Kevin Spacey, Sigourney Weaver, Sir Paul McCartney, Prince, John Bon Jovi, Rhianna, Annie Lennox, Naomi Cambell, Jay Z and Helen Mirren. Als filmregisseur maakte hij films (en boeken) met with Bon Jovi, Britney Spears, Jay Z, Rhianna, The Royal Ballet prima ballerina Darcy Bussell en HRH Prince of Wales. In de langspeelkunstfilm Surrender verkent hij het werkproces van de Vlaamse kunstenaar Jan Fabre tijdens het maken van Mount Olympus – To Glorify the Cult of Tragedy. De film werd gelinkt aan Griffins eerste solo fototentoonstelling met beelden uit Fabres werkproces. In 2017 nam hij deel aan The Artistis/Knight, een groepstentoonstelling in het Kasteel van Gaasbeek met werk van Damian Hirst, Tracey Emin, Yoko Ono and Barbara Kruger, gecureerd door Joanna De Vos. Hij opende eveneens een eerste solotentoonstelling in Los Angeles en was te zien in een groepstentoonstelling in Galerie Carles Tache. Een tweede solotentoonstelling Dark Matter volgde waarin Griffin emoties, mannelijkheid en kleur verkent. In 2019 creëerde Griffin een reizende tentoonstelling Unseen Icons waarin hij terugkijkt op 25 jaren als beeldenmaker - met portretten van HRH Prince Charles & HRH Prince William, Diana Ross, Jon Bon Jovi, Jan Fabre, Mikhail Baryshnikov, Amy Winehouse and Sir Paul McCartney.
