Tannhauser

Fabre is reeds lang gefascineerd door de Duitse componist Richard Wagner en gebruikte reeds enkele keren zijn muziek in theaterproducties. Zijn werk en ideeën over het Gesamtkunstwerk lopen als een rode draad door Fabres werk. De thematiek van Wagners Tannhäuser sluit dan ook naadloos aan bij Fabres eigen fascinaties voor wellust, geweld, schuld, boete en dood. In coproductie met de nationale opera De Munt/La Monnaie ensceneert Fabre het verhaal van de dolende ridder op zoek naar de ultieme liefde, op een vernieuwende manier, zowel qua dramaturgie als op scenografisch vlak.

Fabre werkt met geometrische patronen: de cirkel symboliseert de cyclus van leven en dood, terwijl de rechthoek de linies symboliseren: in de strak geordende machine van het leger of een kruisvaart schuilt een gezuiverde wereld die het abnormale verdringt. De pelgrims of boetedoeners kleedt hij opmerkelijk aan als clowns, omdat op hen alle spot en frustratie worden geprojecteerd. In een ode aan de kracht en de beweeglijkheid van de vrouw kiest Fabre ervoor het dualisme tussen de zinnelijkheid van Venus en de kuisheid van Elisabeth te verlaten en schuift hij twee evenwaardige vrouwelijke personages naar voren.

Hij voegt er als sluitstuk de Mariafiguur aan toe, symbool van vruchtbaarheid, omringd door zwangere vrouwen. Ze is een matriarchaal oerbeeld, een vrouw met vele gezichten. In tegenstelling tot Wagner benadrukt Fabre vooral de onderlinge verbondenheid van deze vrouwen. Op een monumentale manier beklemtoont hij het thema van de steeds veranderlijke, verglijdende vrouw, een thema dat vaak aan bod komt in zijn oeuvre.